Από μικρό παιδί θυμάμαι να με απασχολούν πολύ οι άνθρωποι. Γιατί συμπεριφέρονται έτσι, όμορφα ή άσχημα. Γιατί νιώθουν τόσο έντονα συναισθήματα ή απλά φαίνονται σα να μη νιώθουν τίποτα.

Γιατί κάποιοι πετυχαίνουν και πηγαίνουν μπροστά και άλλοι μένουν πίσω.

Η πρώτη κοινωνική ομάδα που με απασχόλησε ήταν σαφώς η οικογένεια μου. Έκανα μεγάλη προσπάθεια για να τους καταλάβω και εκείνοι εμένα. Προσπαθώντας να μου προσφέρουν όσα περισσότερα μπορούσαν για να έχω εφόδια για το μέλλον, χάθηκαν για λίγο από τη ζωή μου και αυτό μου στοίχισε πολύ.

Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για εκείνους, γιατί παρά τις δυσκολίες που ζήσαμε ως οικογένεια, με ενέπνευσαν και συνεχίζουν να με εμπνέουν μέχρι σήμερα ως άνθρωποι και ως γονείς. Την επιστήμη μου δεν την επέλεξα τυχαία. Ήμουν και παραμένω πολύ συναισθηματικός άνθρωπος και η γνώση και εφαρμογή όλων όσων διδάχτηκα και διδάσκομαι ακόμη αποτέλεσαν πολύ σοβαρό εφόδιο για να εξελιχθώ στον άνθρωπο που είμαι και επιλέγω να είμαι σήμερα.

Το επάγγελμα που κάνω το αγαπώ γιατί πιστεύω πραγματικά ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει αυτό που θα ήθελε να είναι. Η εμπιστοσύνη που μου έδειξαν οι άνθρωποι που συνεργάστηκαν μαζί μου στη μέχρι τώρα επαγγελματική μου σταδιοδρομία, που ξεκίνησαν και ολοκλήρωσαν το θεραπευτικό τους πλάνο, μου έδωσε τη χαρά και τη συγκίνηση να δω πολλούς από αυτούς να «ανθίζουν».

Να βρίσκουν το νόημα στη ζωή τους, εξηγήσεις στα γιατί τους, κίνητρα για να επιλέξουν αυτά που τους ευχαριστούν, τρόπους για να βάζουν όρια στις σχέσεις τους και κατανόηση για όλα όσα έχουν ανάγκη για να μάθουν να τα καλύπτουν.